۵/۲۵ تریلیون پلاستیک اقیانوس‌ها را آلوده کرده‌اند
همه ما با این صحنه آشناییم: ساحل‌هایی که مملو از آشغال‌های پلاستیکی‌اند که برخی از آن‌ها روی آب شناورند. گرچه این امر به‌خودی‌خود پدیده شومی است اما قضیه فراتر از چیزی است که ما با چشمان خود می‌بینیم. زباله‌های پلاستیکی در معرض نور خورشید قرار می‌گیرند، در آب به هم می‌ریزند و موج‌ها آن‌ها را پخش می‌کنند و بعد تبدیل به بخش‌های کوچک‌تر با نام میکروپلاستیک می‌شوند. در این حالت دیگر حتی نمی‌توان فهمید که این زباله‌ها در کجای اقیانوس‌ها پخش شده‌اند و آسیب آن‌ها تا چه حد است. حدود ۵۰۰ تا ۱۰۰۰ سال طول می‌کشد تا این زباله‌های پلاستیکی به طور کامل تجزیه شوند.
اعضای سازمان بین‌المللی Plastic Change که دفتر مرکزی آن در دانمارک قرار دارد، برای بررسی و یافتن رد پای زباله‌های پلاستیکی به ساحل کامیلو در هاوایی رفتند. گروه تحقیق از دستگاه Manta Trawl استفاده کردند. این دستگاه یک ابزار جمع‌آوری داده براساس اشعه مانتا است که با استفاده از آن سطح اقیانوس و دریا به عمق چندین متر بررسی شده و با یک توری بزرگ و ظریف تمامی اجزای زباله‌های پلاستیکی کوچک جمع‌آوری می‌شوند. آن‌ها همچنین چند نمونه آب را در عمق‌های مختلف جمع‌آوری کردند.
اقیانوس‌های پلاستیکی
اثر مخرب پلاستیک روی حیات دریایی غیرقابل محاسبه و بی‌شمار است. تخمین زده شده که ۵/۲۵ تریلیون قطعه از زباله‌های پلاستیکی در اقیانوس‌ها وجود دارد که ۲۶۹ هزار تن روی آب اقیانوس‌ها شناورند و ۴ میلیارد زباله پلاستیکی بسیار کوچک عمق اقیانوس‌ها را آلوده کرده‌اند. موسسه EcoWatch تخمین زده که دیگر نمی‌توان ۴۰ درصد سطح اقیانوس‌ها را اصلا اقیانوس نامید چراکه این قسمت‌ها با زباله‌های پلاستیکی پوشیده شده‌اند.
طبق اعلام Plastic Change، اگر در ۱۰ سال آینده اقدام جدی‌ای صورت نگیرد، این اعداد و ارقام دو برابر می‌شود. محصولات یک‌بار مصرف پایدار و قابل تجزیه، گرچه آهسته اما راه خود را به بازار باز کرده‌اند. به‌تازگی کشور فرانسه اعلام کرده که تا سال ۲۰۲۰ تولید و استفاده از پلاستیک‌های معمولی را ممنوع خواهد کرد. خوش‌بختانه، کشورهای دیگر هم چنین کاری را اجرایی خواهند کرد.
آب یکی از جنبه‌های اساسی زندگی است که حیات را روی زمین ممکن می‌کند و به همین دلیل هم هست که انسان‌ها در سیارات و اجرام آسمانی دیگر به دنبال آب هستند. با این حال که همه ما از نقش اساسی آب در حیات خود آگاهیم، اما به این منبع نجات‌بخش آن‌چنان که شایسته است توجهی نمی‌کنیم.
